Η μεγαλύτερη πόλη της Κρήτης και πρωτεύουσα του νησιού έχει ιστορία χιλιάδων ετών και διατηρεί μέχρι σήμερα το μεταμινωικό της όνομα «Ηράκλειον». Σήμερα το Ηράκλειο είναι μια μεγάλη και σύγχρονη πόλη, κοσμοπολίτικη και ζωντανή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ένα σημαντικό οικονομικό κέντρο, με πλούσια πολιτιστική ζωή. Όπως σε κάθε μεγάλη πόλη, εκτός από τα μουσεία, τα αξιοθέατα και τα άλλα τουριστικά θέλγητρα, αξίζει να μπει κανείς στους ρυθμούς του Ηρακλείου, να περπατήσει ανέμελα στους πεζόδρομους του ιστορικού κέντρου, να χαθεί στα σοκάκια της παλιάς πόλης, να ξαποστάσει στα καφέ και τα ρακάδικα που αποτελούν μέρος της κουλτούρας των Ηρακλειωτών. Τα τελευταία χρόνια η πεζοδρόμηση πολλών δρόμων στο κέντρο ένωσε τα σημαντικότερα μνημεία του Ηρακλείου και πλέον μπορεί να περιηγηθεί κανείς αποφεύγοντας τη βουή των αυτοκινήτων. Με την ανάπτυξη του σύγχρονου παραλιακού μετώπου, το Ηράκλειο αρχίζει ξανά να στρέφει το πρόσωπο του προς την θάλασσα. Επιπλέον, την διάρκεια του καλοκαιριού, αξίζει να βρεθείτε στις πολυάριθμες πολιτιστικές εκδηλώσεις που φιλοξενούνται μέσα στην τάφρο των ενετικών τειχών (Κηποθέατρα Ν. Καζαντζάκη, Μ. Χατζιδάκι) ή στις προσφάτως ανακαινισμένες πύλες και στοές που μετατρέπονται σε φεστιβαλικούς και εκθεσιακούς χώρους.

Αυτό το απολαυστικό μουσείο ιδρύθηκε το 1906 και θεωρείται ευρέως ως το καλύτερο της Ρουμανίας. Ένας πραγματικός θησαυρός ειδών αγγειοπλαστικής, εικονισμάτων και ενδυμασιών. Εδώ στεγάζεται επίσης η συναρπαστική Έκθεση του Κομμουνισμού και φιλοξενούνται τα ερείπια μιας ξύλινης εκκλησίας του 18ου αιώνα.

Ένα πραγματικό αριστούργημα. Η τεχνοτροπία αυτής της εκκλησίας είναι γνωστή ως σικελικό μπαρόκ. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι στολίδια - πίνακες, αγάλματα αγίων και της Παναγίας, αναπαραστάσεις φρούτων και αγρίων ζώων. Ελαφρώς κιτς; Δείτε το και αποφασίστε.

Όπως και η ομώνυμη αψίδα του Παρισιού, η Αψίδα του Θριάμβου του Βουκουρεστίου ανεγέρθηκε προς τιμή των στρατιωτών της Ρουμανίας που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και της επανένωσης της Ρουμανίας το 1918. Αρχικά η αψίδα κατασκευάστηκε από ξύλο το 1922 και το 1936 ανακατασκευάστηκε με γρανίτη από την πόλη Ντέβα.