Dit originele gotische herenhuis uit de 15e eeuw is een uitstekend voorbeeld van burgerlijke grandeur in de oude binnenstad, in latere jaren rijkelijk versierd met stucwerk. Het huis is vernoemd naar Sebastian Hölbling, die daar in 1833 een klein café exploiteerde. De historische structuur werd volledig gerenoveerd in de jaren 1979 en 1980.

Dit museum werd geopend in 2011 en herbergt nu de ‘Riesenrundgemälde’, één van de weinige overgebleven 19e-eeuwse panoramische schilderijen. Het gigantische doek van 1.000 m² toont een geïdealiseerde weergave van de hevige gevechten die plaatsvonden tijdens de derde slag op de Bergisel. In dezelfde context toont het Tirol Panorama verschillende historische aspecten in verband met het gigantische panoramische schilderij en vormt het de link naar het al lang bestaande Kaiserjägermuseum.

Gebouwd in neo-byzantijnse stijl tussen 1876 en 1883, toen het land deel uitmaakte van het Russische rijk, is de Geboorte van Christus-kathedraal in Riga de grootste orthodoxe kerk in de stad. Het heeft in de loop der jaren verschillende transformaties ondergaan en werd tijdens het Sovjettijdperk gebruikt als planetarium en restaurant. Sindsdien is het echter volledig gerestaureerd als kerk en worden er nu regelmatig orthodoxe diensten gehouden. Het heeft ook één van de grootste orgels in Europa met 6.768 pijpen.

De begijnhoven in Vlaanderen en Nederland zijn steevast oases van rust en stilte, waar je nog steeds elk moment een begijntje prevelend voor haar deur verwacht. In Gent werden twee van de drie begijnhoven opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Hoewel het Oud Begijnhof Sint-Elisabeth, in de Begijnhofdries in Gent, niet meer ommuurd is en dus gewoon deel uitmaakt van de stad, blijft de sfeer er uniek. Vandaag staat het Oud Begijnhof Sint-Elisabeth bekend als ‘holy corner’, een oord van verdraagzaamheid, want er zijn niet minder dan drie verschillende kerken gevestigd: een rooms-katholieke, een orthodoxe en een protestantse. Van bleekweide tot boomgaard, een kleurrijke halte Dit open begijnhof groeide in de 13de eeuw uit tot wat je een begijnhofstad kunt noemen, met een kerk, het huis van de ‘grootjuffer’, een infirmerie, een kapel, meer dan honderd begijnenhuizen, een bleekweide (grasvlakte om linnen te bleken) en een boomgaard. Na de Franse Revolutie en de toenemende industrialisering, verhuisden de bewoners in 1873 naar hun nieuwe begijnhof in Sint-Amandsberg.